De zon en bubbel-activiteiten in Gent. Blijkbaar zijn we niet de enigen die de voorbije weken beslist hebben om een kajak aan te schaffen. Zo’n opblaasbaar model - klaarblijkelijk ondertussen door half Gent aangeschaft.
Vorig weekend beslisten we voor het eerst onze boot te water te laten. Mijn vriend werd al speels gelukkig bij het idee alleen al. Ikzelf merkte oude patronen in me opkomen: mogen wij wel overal zomaar in de Gentse wateren peddelen? Moeten we volgens de regels geen zwemvest dragen? Waar kunnen we er in? Is het wel veilig?
Een resem worst-case scenario’s welden op uit het niets. En moest ik me er niet bewust van zijn geweest, hadden ze me wel eens liggen kunnen hebben. Zo à la “Ga maar kajakken met mijn zus” of “Ik ben eigenlijk wel heel erg moe vandaag”. Maar neen, ik merkte de vele saboteurs op – liet ze begaan – maar deed toch lekker wat ik mijn lief beloofd had.
En zo bonden we de opgeplooide boot op onze bagagedrager en fietsten ’t stad in. Naar dat ene plekje waarvan mijn zus zei dat het er echt wel superveilig boarden was (bon, die voorwaarde had ik wel gesteld.)
Eens te water begreep ik zelfs niet waar al die gedachten me voor hadden willen waarschuwen. Waarom ik er zoveel energie aan had besteed.
En dus dobberden we uren op de Gentse binnenwateren. Heerlijk genietend van de zon: mijn vriend achterin als stuurman – ik mee peddelend. En dan stelde hij me voor om gewoon te relaxen. Hij zou zelf wel verder peddelen (ik heb een licht vermoeden dat ik zijn ritme verstoorde). Ik mocht puur genieten. Chancard!
En daar lag ik dan – voeten in ’t water – de zon op mijn gezicht – idyllische omgeving …. tot ik in mijn ooghoeken opmerkte, dat we toch wel lichtjes naar de oever toe bewogen.
En heel impulsief – de ‘automatische piloot in full action’ - greep ik de peddel om de richting bij te sturen. Pascal liet me begaan. Een paar minuten later – idem. De peddel had ik nog vast van mijn vorige interventie – dus nu kon ik nog sneller ingrijpen om een – in mijn overtuiging - drama te voorkomen. En terwijl ik het deed, kwam een glimlach op mijn gezicht: Ilse, Ilse, je zou jezelf moeten zien, echt grappig!
Ik keek achterom en zag diezelfde glimlach ook op Pascal’s gezicht. Bij hem was het eerder iets van van“zie ze weer, mijn controle-freakske”
.
En dan meer je dus terug aan – en kijk je naar de andere bootjes op het water en besef je van jezelf hoe vastgeroest bepaalde patronen zijn. Hoe jaar en dag die patronen er gewoon zijn – soms super ondersteunend, maar soms ook verstikkend. Voor jezelf – én voor de ander. En dan ben je gewoon blij, dat je langzaamaan leert om die patronen op te merken, om aandacht te hebben voor wat er gebeurt. Zelfs in een simpel bootje…
Opmerken als eerste stap van zelfkennis en om dan bewust te kiezen wat je ermee doet!
It takes courage...to endure the sharp pains of self discovery rather than choose to take the dull pain of unconsciousness that would last the rest of our lives.
MARIANNE WILLIAMSON, A Return To Love
Comments