Recentelijk kwam ik een prent tegen van een keramieken kom. De kom was prachtig gepatineerd en had fijne gouden lijnen exact aangebracht op die plek waar de kom voordien gebarsten of zelfs gebroken was.
"Kintsugi" zo heet deze oude Oosterse kunst waarbij gebroken objecten worden hersteld door het secuur aanbrengen van goudkleurig poeder en lak om de losse stukken weer aan elkaar te brengen. De lijnen blijven zichtbaar - maken de kom sterker en zelfs nog schoner.
Deze kunst is een opmerkelijke uiting van de Oosterse filosofie die schoonheid ziet in wat beschadigd of imperfect is. Een groot contrast met onze Westerse manier van (vaak toch nog) denken in termen van symmetrie en perfectie.
De kom wordt trouwens niet gewoon opgelapt, maar met respect hersteld. Oplappen wijst op oppervlakkingheid. Herstellen daarentegen vraagt tijd, reflectie en gebeurt niet overhaast.
Kintsugi toont dat er fouten gemaakt worden (wie heeft nog nooit een kop gebroken?). Kunnen we niet vermijden. Wel kunnen we onze fouten of misstappen herstellen en valoriseren - ze zien als herinneringen aan wat ooit was en waar we uit geleerd hebben - de zaken aanpakken met mildheid voor jezelf.
Gesprongen voor een nieuw project of een nieuwe job, die achteraf niet de beste keuze bleek te zijn? Een project opgestart dat uiteindelijk niet liep zoals verwacht? Een beslissing waardoor je project vertraging opliep?
Noem maar op - we hebben allemaal al eens een 'misstap', 'fout' of 'verkeerde inschatting' gemaakt.
Vraag is of we die dan hebben verdoezeld, opgelapt of met respect hebben hersteld? Kreeg het de 'golden line' - de waarde die het verdient om uit te leren of heeft het ons verlamd om opnieuw te springen, om opnieuw te proberen?
Remember.. there's a crack in everything, that's how the light gets in (Leonard Cohen)
Comments